Restauracja „Stylowa” powstała w okresie Polski Rzeczpospolitej Ludowej, w czasie rozbudowy dzielnicy Nowa Huta, powstającej przy Hucie im. Lenina (później Huta im. Tadeusza Sendzimira; obecnie ArcelorMittal Poland Oddział w Krakowie).
Decyzja o wybudowaniu nowego kombinatu metalurgicznego w Polsce zapadła w 1947 r., utworzono wówczas Komisję do Spraw Budowy Nowej Huty przy Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego oraz Dział Projektowania Nowej Huty przy Biurze Projektów Przemysłu Hutniczego „Biprohut” w Gliwicach. Początkowo rozważano kilka lokalizacji na budowę huty, takich jak rejon Dzierżna nad Kanałem Gliwickim, Zator, Skawina, okolice Tarnowa, Jarosławia, Tarnobrzegu, czy wreszcie Krakowa. W 1949 r. zapadła decyzja o jej budowie pod Krakowem, niedaleko wsi Pleszów i Mogiła. Za podkrakowską lokalizacją przemawiały przede wszystkim względy merytoryczne, takie jak dogodne warunki do zabezpieczenia procesów technicznych i technologicznych. Ponadto istotne okazały się argumenty społeczne, ponieważ liczono na poprawę warunków życiowych podkrakowskich wsi. Z czasem Nowa Huta i jej mieszkańcy mieli się stanowić, w oczach socjalistycznych władz, przeciwwagę dla „starego” i konserwatywnego Krakowa. Mieszkańcy Nowej Huty, wywodzący się z założenia z klasy robotniczej, mieli być podatni na indoktrynację i manipulację socjalistycznych władz. W konsekwencji nowe miasto i jego mieszkańcy mieli doprowadzić do zmiany charakteru Krakowa. Zgodnie z tym tokiem myślenia Kraków reprezentował stary porządek, natomiast Nowa Huta – nowy. Sukces nowego miasta miał wskazać drogę do metamorfozy Krakowa, ale również całej socjalistycznej Polski.
W lipcu 1950 r. uchwalono Plan Sześcioletni, w ramach którego planowano przede wszystkim intensywną industrializacje kraju, a zatem między innymi budowę zakładów przemysłowych. Główną inwestycją realizowaną w ramach planu gospodarczego w latach 1950-1955 była budowa Nowej Huty. W ramach tego planu zrealizowano również takie projekty jak Huta aluminium w Skawinie, Zakłady azotowe w Kędzierzynie, Huta Warszawa, rozbudowa Huty w Częstochowie, rozbudowa stoczni w Gdańsku i Szczecinie, fabryki samochodów na Żeraniu, Lublinie i Starachowicach.
W dniu 26 kwietnia 1950 r. rozpoczęto prace przy budowie kombinatu Nowa Huta. Generalnym wykonawcą było Zjednoczenie Przemysłowe Budowy Nowej Huty, natomiast całością projektu kierowało Państwowe Przedsiębiorstwo Wyodrębnione Nowa Huta. Warto wspomnieć, że oprócz wcześniej wymienionych organów nadzorujących pracę, nad całością budowy czuwał i stanowił de facto władze zwierzchnią Komitet Powiatowy PZPR. W latach 1951-1954 oddawano kolejne etapy budowy huty. Pierwszy spust surówki nastąpił 22 lipca 1954 r.
Wraz z budową kombinatu postępowała budowa miasta. W lecie 1949 r., niedaleko wsi Mogiła, w której znajduje się średniowieczne opactwo cystersów i drewniany kościół św. Bartłomieja, zaczęto wznosić pierwsze bloki mieszkalne. W konkursie na projekt miasta wygrał inż. arch. Tadeusz Ptaszycki. Projekt przewidywał budowę miasta o regularnym układzie ulic i budynków, sam architekt nawiązywał do tradycji modernizmu, jednak wykorzystano również rozwiązania z poprzednich epok np. nawiązujące do renesansu założenie stworzenia miasta idealnego, zastosowanie łuków arkadowych czy piętra reprezentacyjne budynków przy placu Centralnym. Ptaszycki zaplanował miasto przestrzenne, z zieleńcami, dużą ilością światła i przestrzeni. Centrum Nowej Huty miał z założenia stanowić plac Centralny, od którego promieniście odchodzą arterie komunikacyjne. Reprezentacyjną aleją miasta miała się stać aleja Róż, w której planowano postawić ratusz (tego projektu nie zrealizowano) . W pierwotnym założeniu w Nowej Hucie miał powstać również teatr, dom partii i związków zawodowych, a także zalew, stadion i park. Wokół placu Centralnego powstawały osiedla mieszkalne. W Nowej Hucie nie zabrakło też budynków użyteczności publicznej, powstała szkoła, w 1953 r. oddano do użytku Kino Świt, natomiast w 1957 r. siostrzane pod względem architektury Kino Światowid.
Z powodu początkowych problemów z siłą roboczą, władze próbowały zachęcić ludzi do pracy przy budowie Nowej Huty między innymi posługując się szeroko rozwiniętą propagandą. Wdrożono między innymi rywalizację pracy, kreowano przodowników, spośród których zapisał się w historii przede wszystkim Piotr Ożański, który miał osiągnąć w 1950 r. aż 525% normy w układaniu cegieł (34 728 cegieł w 8h), natomiast rok później aż 838%. Ciekawostką jest, że Piotr Ożański posłużył reżyserowi Andrzejowi Wajdzie jako pierwowzór postaci Mateusza Birkuta w filmie „Człowiek z marmuru”. Do pracy angażowano i sprowadzano coraz więcej robotników. W roku 1953 było ich 4772, natomiast w 1958 r. 18792.
Kolejną ciekawostką, na którą warto zwrócić uwagę jest historia kościoła Arka Pana w Nowej Hucie. Zgodnie z założeniem władz, Nowa Huta miała być wzorowym, socjalistycznym, robotniczym miastem, w którym nie było miejsca na religię. Wzorowym mieszkańcem miał być z założenia ateista, nie katolik. Doprowadziło to do konfliktu z tą częścią społeczeństwa, która dążyła do budowy kościoła w nowo powstającym mieście. W niedalekiej Mogile istniał kościół pw. Matki Boskiej Wniebowziętej i św. Wacława oraz kościół św. Bartłomieja, w Czyżynach kościół św. Judy Tadeusza, natomiast w Pleszowie kościół pw. św. Wincentego i Narodzenia Najświętszej Marii Panny, jednak nie wybudowano świątyni w centrum Nowej Huty. W 1957 r. zaplanowano budowę kościoła na osiedlu Teatralnym, a na miejscu przyszłej budowy postawiono krzyż. W związku z zaostrzeniem polityki antyklerykalnej władz PRL-u zmieniono jednak plany i wybudowano w tym miejscu szkołę. 27 kwietnia 1960 r. wybuchły zamieszki związane ze zmianą polityki władz i rezygnacją z budowy świątyni. W 1967 r. abp. Karol Wojtyła symbolicznie wykopał pierwszą ziemię pod budowę nowohuckiego kościoła. 15 maja 1977 r. abp. Karol Wojtyła dokonał poświęcenia świątyni Arka Pana.
aut. Michał Cieślak